Σελήνη 4% στο γέμισμα- Προγνωστικά: Καλή ημέρα
Παρά το μυστήριο κλίμα της τελευταίας εξόρμησης και τα απανωτά "ναυάγια" δε βλέπαμε την ώρα να έρθει η Δευτέρα. Η απογοήτευση είναι κάτι που μας τσακίζει την ώρα που τη βιώνουμε, μα όταν ξημερώνει το επόμενο πρωινό αρχίζει μία προσπάθεια ερμηνείας των συμβάντων και κατάστρωση του επόμενου ψαρέματος. Είναι η ανάγκη να βρεθούμε οι τρείς και να αράξουμε στα σκοτάδια, στην ησυχία μας, είμαστε για ψάρεμα δεν παίζει να μας ενοχλήσει κανείς και τίποτα, είναι κάτι που έχουμε κερδίσει.
Κοντινό και το ψάρεμα αυτής της Δευτέρας, έπεσε ιδέα για Γαρίτσα-Ανεμόμυλο μα είχε υπέροχη μέρα, θα είχε αρκετό κόσμο για μπάνιο. Άκυρο λοιπόν. Μ'αυτά και μ'αυτα καταλήξαμε στα Πέτσα κοντά στο παλιό λιμάνι. Την τελευταία φορά για να ξορκιστεί το κακό που μας έχει πλακώσει, στο τέλος της εξόρμησης ρίξαμε ό,τι είχε μείνει από δολώματα στη θάλασσα. Αγοράσαμε φαραώ, τσουτσούνια, ακροβάτη και έφερα κι εγώ μερικές σαρδέλες και ένα καρβέλι ψωμί για τα πολυάγκιστρα. Χαιρετήσαμε ένα φίλο που έχει μαγαζί με κεραμικά, πήραμε τις ευχές του και περάσαμε τη γέφυρα για τα Πέτσα.
Ο βυθός έχει διάσπαρτα μεγάλα βράχια, γενικώς πολλά ντέματα αν και σε κάποια σημεία πλέον έχει σκαφτεί γιά να ολοκληρωθούν τα έργα του νέου λιμανιού. Εκεί παλιότερα έβγαζαν μελανούρια, κάνα σαργό, καμιά τσιπούρα και περαστικά κυνηγιάρικα. Άλλοτε πηγαίναμε κι έμεις χωρις κάποια τρανταχτή επιτυχία.
Αμολύσαμε λοιπόν ό,τι κουβαλόυσαμε και πιάσαμε πυρετωδώς να δένουμε, μην τυχόν περάσει η ώρα του καλού τσιμπήματος. Μόλις ρίξαμε όλα τα εργαλεία νά σου όλο το κομμένο φύκι με σκουπίδια στην επιφάνεια να παίζει ένα ενοχλητικό σύρε κι έλα εμπρός μας, να παρασέρνει τις πετονιές μας και να μη μας επιτρέπει να ρίξουμε με ζοκάκι μήπως και πιάσουμε ένα μικρόψαρο να το δολώσουμε ζωντανό. Μα τώρα έκατσαν τα σκουπίδια, τώρα που ρίξαμε;
Πέρασε λίγη ώρα χώρις δράση, παρά μόνο βλέπαμε παρέες από κεφαλόπουλα και λαβρακάκια να σουλατσάρουν αμέριμνα, δίχως ίχνος ενδιαφέροντος γιά τα δολώματά μας, κλασική εικόνα που μας μαυρίζει τα σωθικά. Ήρθε και ένας γνωστός επαγγελματίας παραγαδιάρης να μας χαιρετίσει, να πάρει το καίκι του και να μας πεί πως δε θα πιάσουμε τίποτα..."Αν πιείς ένα τεράστιο τσιγάρο τέτοια ώρα μόνο τότε θα αρχίσεις να βλέπεις ψάρια". Άντε βγάλε νόημα από τα λεγόμενα του τώρα. Μας μαύρισε κι αυτός. Κλάσικα, πάντα σε κάθε εξόρμηση βρίσκεται κάποιος να μας πεί όμορφα λόγια. Βαλτοί είναι όλοι;
Η ώρα περνούσε και πέρα απο δυό περκούλες δεν είχε τσιμπήσει κάτι.Ο Γιωργάκης παιδευόταν με τα βράχια, σε κάθε ριξιά έκοβε και μία αρματωσιά, εγώ με το Γιώργη λιαζόμασταν, πίναμε το χυμό μας και συζητούσαμε για το κακό που μας συμβαίνει.Πάει καιρός που είδαμε κάποιο καλό ψάρι.Ουσιαστικά καλό ψάρι δε μας έχει κάτσει τον τελευταίο χρόνο. Μάλιστα με ρωτούσε για ποιό λόγο αγοράζουμε ακόμη τσουτσούνια, αφού όπου πάμε ο φαραώ δέχεται το περισσότερο τσίμπημα, υπάρχουν και φορές που το τσουτσούνι πάει ατσίμπητο. Άδικο δεν είχε αλλά αυτό το δόλωμα εμένα μου λέει πολλά...ίσως επειδή παλιότερα που ρίχναμε παραγάδια με τη βάρκα έκανε θραύση.
Κάτι δεν πήγαινε καλά, σίγουρα ήταν νωρίς γιά δυνατά τσιμπήματα μα δεν υπήρχαν και μικροτσιμπήματα να μας ενθαρρύνουν, ξεφυσούσαμε-αρχή απόγνωσης.
Κάποιοι άλλοι που ψάρευαν σε ένα μώλο παραπέρα έδειχναν να είναι στα ίδια χάλια με εμάς. Άρχισε να τριβελίζει στα μυάλα μας η ιδέα να πάμε αλλού. Η ώρα θα ήταν 19.30 όταν τέθηκε η ιδέα της αλλάγης σημείου. Ο ήλιος έπαιρνε να χαμηλώνει, σίγουρα οι λουόμενοι θα είχαν λιγοστέψει στη Γαρίτσα, ίσως να είχαν φύγει και όλοι. Ήταν η ώρα της μεγάλης απόφασης...σηκώσαμε με βαριά καρδιά τα καλάμια και όλο το οπλοστάσιο και κινήσαμε. Στη Γαρίτσα παλιότερα είχαμε κάνει ωραίες ψαριές...άλλο που σε κάποια πιο πρόσφατη εξόρμηση δεν πήραμε τίποτα. Το μέρος θεωρείται θετικό.
Γιά καλή μας τύχη ο μώλος στον ανεμόμυλο δεν είχε ούτε έναν κολυμβητή παρά μόνο κόσμο που απολάμβανε τον ήλιο και τη βόλτα.Καθώς περνούσαμε μπρόστα απο το σύλλογο ψαράδων της περιοχής...
-Παληκάρια πάτε για ψάρεμα;
-Ναι, στην άκρη του μώλου.
-Σας ενδιαφέρει να συμμετέχετε σε διαγωνισμό ψαρέματος στην Πάτρα εκπροσωπόντας το Ν.Α.Ο.Κ; (Ναυτικός αθλητικός όμιλος Κέρκυρας)
-Εμείς έχουμε να δούμε ψάρι κάνα χρόνο, πλάκα μας κάνεις;
-Όχι,ψαροντουφεκάδες έχουμε απλά δεν έχουμε καλαμάδες να στείλουμε.
Βάλαμε τα γέλια,τι να πάμε να κάνουμε εμείς στο διαγωνισμό;
Να πάμε να κάνουμε ρίψεις με καλάμια που οι μετρ του είδους δεν τα θέλουν ούτε για να δέσουν ντοματιές στο μποστάνι τους;
Να πάμε εμείς που άντε να φτάνουμε τα 50 μέτρα σε ρίψη;
Γιά ποιό λόγο;...Θα γελάνε μαζί μας.
Αρνηθήκαμε ευγενικά και συνεχίσαμε γιά το όνειρο.
Ξαναστήσαμε όλο τον καταυλισμό, δέσαμε τα κομμένα, δολώσαμε και ρίξαμε. Δυστυχώς δεν υπήρχαν μικρόψαρα για να δολώσουμε ζωντανό οπότε βάλαμε μία σαρδέλα και το αφήσαμε να πλέει. Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν, κοπέλες και αγόρια έβγαζαν selfie υπό το φθίνον φως του δειλινού, πιό ρομαντικοί τύποι φωτογράφιζαν με μία κάπως καλλιτεχνική ματιά εμάς καθώς κάναμε ρίψεις, ηλικιωμένοι περνώντας έκαναν αστειευόμενοι την κλασίκη ερώτηση..."έχετε ψάρια να αγοράσουμε;"...τουρίστες άνευ διακριτικότητας έσκυβαν πάνω απο τα εργαλεία και τα δολώματά μας σχολιάζοντας στη γλώσσα τους, επισκέπτες πιθανότατα απο τη στεριανή Ελλάδα στη θέα του φαραώ άρχισαν να αναρωτιούνται αν το σκουλήκι αυτό έχει 40 ή 1.000.000 πόδια. Τα ψάρια άφαντα. Ε κάπου εκεί κι εγώ άρχισα να το παίζω φωτογράφος απο τη βαρεμάρα μου.
Κάποιος που ψάρευε λίγο πίο πίσω από εμάς ήρθε να μας δώσει τον ακροβάτη που του είχε περισσέψει..."τέλος γιά σήμερα, δε τσιμπάνε μόνο δύο μουρμουράκια μικρά πήρα", είπε και μας χαιρέτισε. Ούτε οι άλλοι στα Πέτσα ούτε αυτός έβγαλε, κάπως έτσι θα πάμε κι εμείς. Ο μώλος είχε ηρεμήσει.Η πολυκοσμία έκλεισε με την επίσκεψη δύο ψαράδων απ'το σύλλογο. Είδαν τα δολώματα και ο ένας αποκάλεσε βασιλιά των δολωμάτων την ταπεινή σαρδέλα. Μας έδωσαν πληροφορίες γιά το βυθό, ο ένας έδινε συμβουλές και ο άλλος του φώναζε..."Άσε τα παιδιά ωρέ, το ψάρεμα είναι τύχη, πρέπει να έχεις τις γνώσεις αλλά είναι τυχερό να τσιμπήσει το ψάρι". Μα την αλήθεια το έχουμε σκεφτεί οτι έχει μία αίσθηση τζόγου μέσα του το ψάρεμα, ποντάρουμε σε αρματωσιές, δολώματα και σημεία...μας κάθεται μιά στο τόσο. Υπάρχει έστω και για πλάκα ο όρος γρουσουζιά και γούρι και δε σταματάμε με τίποτα. Εν τέλει μας είπαν κι αυτοί πως δεν έχει ψάρι, μας καληνύχτισαν και επικράτησε ησυχία.
Τραβηγματάκι σε καλάμι του Γιώργη σηκώνει και με ευκολία φέρνει ένα μπαρμπουνάκι, ρε πόσο καιρό είχαμε να δούμε αυτό το ψάρι, ίσως και δέκα χρόνια. Μικρό, αλλά ήταν ένα ξεκίνημα.
Μαζί και ένας μικρός αστερίας. Μέτα από λίγο τράβηγμα στο πολυάγκιστρο με το ψώμι, αρπάζω...σκαλωμένο, χωρίς αίσθηση κίνησης, το έφερα απλά άδειο.
Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν ο Γιωργάκης έπιασε να κάνει ριξιά, δεν πρόλαβε να πάρει τα μπόσικα και άρχισε να φέρνει φωνάζοντας να φέρουμε απόχη. Επικράτησε ένας πανικός με το Γιωργάκη να φωνάζει για την απόχη και εμάς να την ψάχνουμε, σάμπως ξέραμε που την αφήσαμε; Αφού σπάνια έχει χρειαστεί. Την αρπάζω και τρέχω προς το μέρος του, ο Γιωργάκης έδινε μάχη, έπαιρνε κεφάλια και ήταν βαρύ. Υπήρχε και ο φόβος να μην τρυπώσει στα βράχια. Μετά απο λίγο το είδα να έρχεται, μου φάνηκε σαν τσιπούρα κι όχι μεγάλη, το μυαλό μου και μιά λίρα. Ήταν σηκιός και καλός μάλιστα, τον απόχιασα και ήρθε πάνω. Κατάπιε το κάτω παράμαλο απο το διπλαράκι, δολωμένο με μισό τσουτσούνι.Ώστε κύριε Γιώργη μας δεν ήθελες να αγοράζουμε πιά τσουτσούνια, ο σηκιός έχει άλλη γνώμη αγαπητέ, σεβασμός στους μεγάλους!!!
Επικράτησε χαρά, η θεία λύτρωσις, ποιά λύτρωσις; Η θεία ευλογία, πανηγύρι στο στρουμφοχωριό, επιτέλους!
Πιάσαμε να δολώσουμε τα πάντα ξανά και λίγο αφού τελειώσαμε νά'το πάλι το καλάμι του Γιωργάκη...αρπάζει και άιντε πάλι. Σε λίγα λεπτά ένας ακόμη σηκιός, λίγο μικρότερος ήρθε να κάνει παρέα στον πρώτο. Ο Γιωργάκης είχε βρεί τη φώλια τους. Ετούτο το ψάρι τσίμπησε σε φαραώ. Έφυγε απο πάνω μας όλη η κακομοιριά, ήρθαν χαμόγελα ικανοποίησης και αυτό το επανειλημμένα λεγόμενο "ναι ρε πούστη!!!".
Η αφεντιά της, είπε να μας λυτρώσει απο τον αβάσταχτο καημό, είπε να μας κάνει ένα τσαλίμι να γλυκαθούμε, τόση επιμονή δεν πήγε τσάμπα. Ωστόσο όλος ο σαματάς κράτησε για κάνα σαραντάλεπτο. Επιστρέψαμε στην ηρεμία και τους εντατικούς ελέγχους των εργαλείων, η ψυχολογία είχε αλλάξει. Καμαρώναμε ξανά και ξανά τα ψάρια...απίστευτο.
Σε ένα "λιμνάκι" ανάμεσα απο τα βράχια είχα εντοπίσει μία μικρή σμέρνα και μιά στο τόσο πήγαινα και της έριχνα λίγη σαρδέλα, κάτι σαν κατοικίδιο. Σε μία απο τις επισκέψεις η σμέρνα δε φάνηκε μάλλον χόρτασε, στη θέση της ήταν μία λάλα, μερικές γαρίδες και ένας γυαλίσιος (πουτσόγυαλος,ψωλιάγκος η όπως αλλιώς τον λένε). Τον έβγαλα με την απόχη και μιάς και τελείωναν τα δολώματα είπα να δοκιμάσουμε κι αυτόν. Μπήκε κι αυτός στο παιχνίδι. Λένε οτι είναι πολύ καλό δόλωμα για σαργούς, όποτε βρίσκω βάζω αλλά ποτέ δεν έπιασα ούτε πέρκα.
Η ώρα είχε περάσει και πηγαίναμε για το τέλος, είχαμε το Γιώργη που δε μπορούσε να βάλει κώλο κάτω, ήθελε να φύγει. Απηύθηνα παράκληση στην αφεντιά της να μας δώσει ένα ακόμη σημάδι και να πάμε να φύγουμε, δεν πέρασε ένα τέταρτάκι και ο Γιωργάκης έπιασε να σηκώνει, χωρίς πολλή δυσκολία έφερε πάνω ένα σηκιό ίδιο με το δεύτερο. Ρε τον άτιμο δεμένους τους έιχε; Έπιασε όλη τη φαμίλια. Γενικά αυτό το παιδί έχει ένα σουξέ με το συγκεκριμένο έιδος, τον πάει. Εν τω μεταξύ λίγο νωρίτερα το φωτάκι σε αυτό το καλάμι έπαιζε νωχελικά, να ήταν πιασμένος από νωρίς και απλά να περίμενε το σήκωμα;
Ενώ μάζευα ένα απομακρυσμένο πολυάγκιστρο ακούω να φωνάζουν το όνομά μου, παρατώ ό,τι έκανα και πατάω τρέξιμο. Σε ένα καλάμι μου είχε πέσει άρπαγμα. Έπιασα το καλάμι και ένιωθα κάτι καλό πάνω, με ζόριζε και φοβόμουν μη σκαλώσει στα βράχια. Αυτό που φοβήθηκα έγινε, το ελεύθερο παράμαλο του διπλαριού γαντζώθηκε, το ψάρι ήταν πάνω και σπαρταρούσε. Λίγο τράβηγμα αυτό και λίγο εγώ ξεσκάλωσε. Έφερνα και έδειχνε πίο ατονημένο απο οτι στην αρχή, παρ'όλα αυτά δεν ήθελε να ανέβει, είχε σεβαστό βάρος. Ένιωθα οτι το είχα φέρει κοντά μα δε φαινόταν κάπου, η μάχη δινόταν πάνω απο βράχια ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να τρυπώσει, προσπάθησα να μη δώσω πολλά περιθώρια μα δυστυχώς με πρόδωσε το λεπτό παράμαλο. Το τσίμπημα έγινε στο φαράω. Έφτασα κοντά, πολύ κοντά. Ήταν ωραία μάχη.
Επιστρέψαμε στο συμμάζεμα, βάζοντας τα ψάρια στη σακούλα αναρώτηθηκαμε..."τι το θέλαμε το άμοιρο μπαρμπουνάκι;"
Μα που να ξέραμε τι θα ακολουθήσει;
Ετούτη η βράδυα ήταν του Γιωργάκη, τι κι αν δεν πιάσαμε...το ίδιο χαρήκαμε κι εμείς. Εγώ με το Γιώργη χρησιμοποιούσαμε παράμαλα fluorocarbon και τα ψάρια έφαγαν στην απλή πετονιά με την οποία τα κάνει ο Γιωργάκης. Από τα δύο εργαλεία που έχει ο Γιωργάκης τα ψάρια έπεσαν στο πιό ευτέλες, ένα κινέζικο καλάμι της πλάκας αφήνοντας το τετράμετρο Trabucco να στεκεται ντροπιασμένο. Μήπως να προτίμησαν τις δολωσιές του Γιωργάκη επειδή είχε φωσφορούχες χάντρες;...Τι να λέμε τώρα, αν σε θέλει πάει και τελείωσε δεν πά'να ψαρεύεις και με καραβόσχοινο και συρμάτινο γάντζο; Άλλωστε το είπε και ο ψαράς νωρίτερα, τυχερά είναι τα ψάρια...
Παρά το μυστήριο κλίμα της τελευταίας εξόρμησης και τα απανωτά "ναυάγια" δε βλέπαμε την ώρα να έρθει η Δευτέρα. Η απογοήτευση είναι κάτι που μας τσακίζει την ώρα που τη βιώνουμε, μα όταν ξημερώνει το επόμενο πρωινό αρχίζει μία προσπάθεια ερμηνείας των συμβάντων και κατάστρωση του επόμενου ψαρέματος. Είναι η ανάγκη να βρεθούμε οι τρείς και να αράξουμε στα σκοτάδια, στην ησυχία μας, είμαστε για ψάρεμα δεν παίζει να μας ενοχλήσει κανείς και τίποτα, είναι κάτι που έχουμε κερδίσει.
 |
| Η γέφυρα... |
Ο βυθός έχει διάσπαρτα μεγάλα βράχια, γενικώς πολλά ντέματα αν και σε κάποια σημεία πλέον έχει σκαφτεί γιά να ολοκληρωθούν τα έργα του νέου λιμανιού. Εκεί παλιότερα έβγαζαν μελανούρια, κάνα σαργό, καμιά τσιπούρα και περαστικά κυνηγιάρικα. Άλλοτε πηγαίναμε κι έμεις χωρις κάποια τρανταχτή επιτυχία.
 |
| Από παλιό ψάρεμα στα Πέτσα |
Πέρασε λίγη ώρα χώρις δράση, παρά μόνο βλέπαμε παρέες από κεφαλόπουλα και λαβρακάκια να σουλατσάρουν αμέριμνα, δίχως ίχνος ενδιαφέροντος γιά τα δολώματά μας, κλασική εικόνα που μας μαυρίζει τα σωθικά. Ήρθε και ένας γνωστός επαγγελματίας παραγαδιάρης να μας χαιρετίσει, να πάρει το καίκι του και να μας πεί πως δε θα πιάσουμε τίποτα..."Αν πιείς ένα τεράστιο τσιγάρο τέτοια ώρα μόνο τότε θα αρχίσεις να βλέπεις ψάρια". Άντε βγάλε νόημα από τα λεγόμενα του τώρα. Μας μαύρισε κι αυτός. Κλάσικα, πάντα σε κάθε εξόρμηση βρίσκεται κάποιος να μας πεί όμορφα λόγια. Βαλτοί είναι όλοι;
 |
| Ωραιότατα... |
Η ώρα περνούσε και πέρα απο δυό περκούλες δεν είχε τσιμπήσει κάτι.Ο Γιωργάκης παιδευόταν με τα βράχια, σε κάθε ριξιά έκοβε και μία αρματωσιά, εγώ με το Γιώργη λιαζόμασταν, πίναμε το χυμό μας και συζητούσαμε για το κακό που μας συμβαίνει.Πάει καιρός που είδαμε κάποιο καλό ψάρι.Ουσιαστικά καλό ψάρι δε μας έχει κάτσει τον τελευταίο χρόνο. Μάλιστα με ρωτούσε για ποιό λόγο αγοράζουμε ακόμη τσουτσούνια, αφού όπου πάμε ο φαραώ δέχεται το περισσότερο τσίμπημα, υπάρχουν και φορές που το τσουτσούνι πάει ατσίμπητο. Άδικο δεν είχε αλλά αυτό το δόλωμα εμένα μου λέει πολλά...ίσως επειδή παλιότερα που ρίχναμε παραγάδια με τη βάρκα έκανε θραύση.Κάτι δεν πήγαινε καλά, σίγουρα ήταν νωρίς γιά δυνατά τσιμπήματα μα δεν υπήρχαν και μικροτσιμπήματα να μας ενθαρρύνουν, ξεφυσούσαμε-αρχή απόγνωσης.
Κάποιοι άλλοι που ψάρευαν σε ένα μώλο παραπέρα έδειχναν να είναι στα ίδια χάλια με εμάς. Άρχισε να τριβελίζει στα μυάλα μας η ιδέα να πάμε αλλού. Η ώρα θα ήταν 19.30 όταν τέθηκε η ιδέα της αλλάγης σημείου. Ο ήλιος έπαιρνε να χαμηλώνει, σίγουρα οι λουόμενοι θα είχαν λιγοστέψει στη Γαρίτσα, ίσως να είχαν φύγει και όλοι. Ήταν η ώρα της μεγάλης απόφασης...σηκώσαμε με βαριά καρδιά τα καλάμια και όλο το οπλοστάσιο και κινήσαμε. Στη Γαρίτσα παλιότερα είχαμε κάνει ωραίες ψαριές...άλλο που σε κάποια πιο πρόσφατη εξόρμηση δεν πήραμε τίποτα. Το μέρος θεωρείται θετικό.
 |
| Προς τη γη της επαγγελίας |
-Παληκάρια πάτε για ψάρεμα;
-Ναι, στην άκρη του μώλου.
-Σας ενδιαφέρει να συμμετέχετε σε διαγωνισμό ψαρέματος στην Πάτρα εκπροσωπόντας το Ν.Α.Ο.Κ; (Ναυτικός αθλητικός όμιλος Κέρκυρας)
-Εμείς έχουμε να δούμε ψάρι κάνα χρόνο, πλάκα μας κάνεις;
-Όχι,ψαροντουφεκάδες έχουμε απλά δεν έχουμε καλαμάδες να στείλουμε.
Βάλαμε τα γέλια,τι να πάμε να κάνουμε εμείς στο διαγωνισμό;
Να πάμε να κάνουμε ρίψεις με καλάμια που οι μετρ του είδους δεν τα θέλουν ούτε για να δέσουν ντοματιές στο μποστάνι τους;
Να πάμε εμείς που άντε να φτάνουμε τα 50 μέτρα σε ρίψη;
Γιά ποιό λόγο;...Θα γελάνε μαζί μας.
Αρνηθήκαμε ευγενικά και συνεχίσαμε γιά το όνειρο.
 |
| Αυτό είναι μπαλκόνι |
 |
| Εις αναμονήν... |
 |
| Προσθήκη λεζάντας |
Τραβηγματάκι σε καλάμι του Γιώργη σηκώνει και με ευκολία φέρνει ένα μπαρμπουνάκι, ρε πόσο καιρό είχαμε να δούμε αυτό το ψάρι, ίσως και δέκα χρόνια. Μικρό, αλλά ήταν ένα ξεκίνημα.Μαζί και ένας μικρός αστερίας. Μέτα από λίγο τράβηγμα στο πολυάγκιστρο με το ψώμι, αρπάζω...σκαλωμένο, χωρίς αίσθηση κίνησης, το έφερα απλά άδειο.
Είχε νυχτώσει για τα καλά όταν ο Γιωργάκης έπιασε να κάνει ριξιά, δεν πρόλαβε να πάρει τα μπόσικα και άρχισε να φέρνει φωνάζοντας να φέρουμε απόχη. Επικράτησε ένας πανικός με το Γιωργάκη να φωνάζει για την απόχη και εμάς να την ψάχνουμε, σάμπως ξέραμε που την αφήσαμε; Αφού σπάνια έχει χρειαστεί. Την αρπάζω και τρέχω προς το μέρος του, ο Γιωργάκης έδινε μάχη, έπαιρνε κεφάλια και ήταν βαρύ. Υπήρχε και ο φόβος να μην τρυπώσει στα βράχια. Μετά απο λίγο το είδα να έρχεται, μου φάνηκε σαν τσιπούρα κι όχι μεγάλη, το μυαλό μου και μιά λίρα. Ήταν σηκιός και καλός μάλιστα, τον απόχιασα και ήρθε πάνω. Κατάπιε το κάτω παράμαλο απο το διπλαράκι, δολωμένο με μισό τσουτσούνι.Ώστε κύριε Γιώργη μας δεν ήθελες να αγοράζουμε πιά τσουτσούνια, ο σηκιός έχει άλλη γνώμη αγαπητέ, σεβασμός στους μεγάλους!!!
 | |
| Αυτό είναι ψάρι |
Πιάσαμε να δολώσουμε τα πάντα ξανά και λίγο αφού τελειώσαμε νά'το πάλι το καλάμι του Γιωργάκη...αρπάζει και άιντε πάλι. Σε λίγα λεπτά ένας ακόμη σηκιός, λίγο μικρότερος ήρθε να κάνει παρέα στον πρώτο. Ο Γιωργάκης είχε βρεί τη φώλια τους. Ετούτο το ψάρι τσίμπησε σε φαραώ. Έφυγε απο πάνω μας όλη η κακομοιριά, ήρθαν χαμόγελα ικανοποίησης και αυτό το επανειλημμένα λεγόμενο "ναι ρε πούστη!!!".
Η αφεντιά της, είπε να μας λυτρώσει απο τον αβάσταχτο καημό, είπε να μας κάνει ένα τσαλίμι να γλυκαθούμε, τόση επιμονή δεν πήγε τσάμπα. Ωστόσο όλος ο σαματάς κράτησε για κάνα σαραντάλεπτο. Επιστρέψαμε στην ηρεμία και τους εντατικούς ελέγχους των εργαλείων, η ψυχολογία είχε αλλάξει. Καμαρώναμε ξανά και ξανά τα ψάρια...απίστευτο.
Σε ένα "λιμνάκι" ανάμεσα απο τα βράχια είχα εντοπίσει μία μικρή σμέρνα και μιά στο τόσο πήγαινα και της έριχνα λίγη σαρδέλα, κάτι σαν κατοικίδιο. Σε μία απο τις επισκέψεις η σμέρνα δε φάνηκε μάλλον χόρτασε, στη θέση της ήταν μία λάλα, μερικές γαρίδες και ένας γυαλίσιος (πουτσόγυαλος,ψωλιάγκος η όπως αλλιώς τον λένε). Τον έβγαλα με την απόχη και μιάς και τελείωναν τα δολώματα είπα να δοκιμάσουμε κι αυτόν. Μπήκε κι αυτός στο παιχνίδι. Λένε οτι είναι πολύ καλό δόλωμα για σαργούς, όποτε βρίσκω βάζω αλλά ποτέ δεν έπιασα ούτε πέρκα.
Η ώρα είχε περάσει και πηγαίναμε για το τέλος, είχαμε το Γιώργη που δε μπορούσε να βάλει κώλο κάτω, ήθελε να φύγει. Απηύθηνα παράκληση στην αφεντιά της να μας δώσει ένα ακόμη σημάδι και να πάμε να φύγουμε, δεν πέρασε ένα τέταρτάκι και ο Γιωργάκης έπιασε να σηκώνει, χωρίς πολλή δυσκολία έφερε πάνω ένα σηκιό ίδιο με το δεύτερο. Ρε τον άτιμο δεμένους τους έιχε; Έπιασε όλη τη φαμίλια. Γενικά αυτό το παιδί έχει ένα σουξέ με το συγκεκριμένο έιδος, τον πάει. Εν τω μεταξύ λίγο νωρίτερα το φωτάκι σε αυτό το καλάμι έπαιζε νωχελικά, να ήταν πιασμένος από νωρίς και απλά να περίμενε το σήκωμα;
Ενώ μάζευα ένα απομακρυσμένο πολυάγκιστρο ακούω να φωνάζουν το όνομά μου, παρατώ ό,τι έκανα και πατάω τρέξιμο. Σε ένα καλάμι μου είχε πέσει άρπαγμα. Έπιασα το καλάμι και ένιωθα κάτι καλό πάνω, με ζόριζε και φοβόμουν μη σκαλώσει στα βράχια. Αυτό που φοβήθηκα έγινε, το ελεύθερο παράμαλο του διπλαριού γαντζώθηκε, το ψάρι ήταν πάνω και σπαρταρούσε. Λίγο τράβηγμα αυτό και λίγο εγώ ξεσκάλωσε. Έφερνα και έδειχνε πίο ατονημένο απο οτι στην αρχή, παρ'όλα αυτά δεν ήθελε να ανέβει, είχε σεβαστό βάρος. Ένιωθα οτι το είχα φέρει κοντά μα δε φαινόταν κάπου, η μάχη δινόταν πάνω απο βράχια ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να τρυπώσει, προσπάθησα να μη δώσω πολλά περιθώρια μα δυστυχώς με πρόδωσε το λεπτό παράμαλο. Το τσίμπημα έγινε στο φαράω. Έφτασα κοντά, πολύ κοντά. Ήταν ωραία μάχη.
Επιστρέψαμε στο συμμάζεμα, βάζοντας τα ψάρια στη σακούλα αναρώτηθηκαμε..."τι το θέλαμε το άμοιρο μπαρμπουνάκι;"
Μα που να ξέραμε τι θα ακολουθήσει;
Ετούτη η βράδυα ήταν του Γιωργάκη, τι κι αν δεν πιάσαμε...το ίδιο χαρήκαμε κι εμείς. Εγώ με το Γιώργη χρησιμοποιούσαμε παράμαλα fluorocarbon και τα ψάρια έφαγαν στην απλή πετονιά με την οποία τα κάνει ο Γιωργάκης. Από τα δύο εργαλεία που έχει ο Γιωργάκης τα ψάρια έπεσαν στο πιό ευτέλες, ένα κινέζικο καλάμι της πλάκας αφήνοντας το τετράμετρο Trabucco να στεκεται ντροπιασμένο. Μήπως να προτίμησαν τις δολωσιές του Γιωργάκη επειδή είχε φωσφορούχες χάντρες;...Τι να λέμε τώρα, αν σε θέλει πάει και τελείωσε δεν πά'να ψαρεύεις και με καραβόσχοινο και συρμάτινο γάντζο; Άλλωστε το είπε και ο ψαράς νωρίτερα, τυχερά είναι τα ψάρια...
 |
| Αυτή είναι ψαριά!!! |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου