Σελήνη: Πανσέληνος - Προγνωτικά: Πολύ καλή ημέρα
Τελικά είχε δεν είχε ξανακρεβατώθηκε ο Γιώργης με τις βροχές και τους αέρηδες. Ο Γιωργάκης το είχε κάνει σαφές οτι θα πηγαίναμε στην παραλία των Ερμόνων από την περασμένη εβδομάδα. Είχαμε ξαναπάει δυό φορές στην παραλία αυτή. Η πρώτη ήταν καλοκαίρι και είχαμε αράξει πάνω σε ένα μεγάλο βράχο που είχε φτιαγμένες με τσιμέντο θέσεις για ψαροκάλαμα, πιστέψαμε οτι βρήκαμε τη γη της επαγγελίας. Είπαμε οτι για να έκανε κάποιος τέτοια δουλειά πάνω στο βράχο κάτι θα ξέρει. Εν τέλει βρεθήκαμε να βογγάμε και να βαριανασαίνουμε απο την βαρεμάρα και την αψαρία ενώ από το απέναντι ξενοδοχείο ερχόταν τουριστομουσικές. Τη δεύτερη φορά βρεθήκαμε πριν περίπου ένα χρόνο με το Γιωργάκη, καλή ώρα όπως και τώρα, ο Γιώργης τότε είχε σπάσει το χέρι του. Αφού βογγήξαμε από το κρύο στο τελικό μάζεμα σηκώσαμε ένα μικρό σαλάχι, το οποίο επιστράφηκε στη μαμά του. Η μεριά της παραλία που είχαμε αράξει ήταν η σχετικά ήπια...η άλλη μεριά είχε ένα ποταμάκι που έπεφτε στη θάλασσα και από εκεί κατέβαζε βρωμόκρυο και ομίχλη...σαν να διαβαίνεις τις πύλες άλλου κόσμου. Εκεί μάλιστα είχα ρίξει και ένα καλάμι που σε μία στιγμή πήρε ένα ωραίο τσίμπημα αλλά όχι και το ψάρι. Αυτή ήταν η μεριά που θα μας φιλοξενούσε λοιπόν.
Φτάσαμε νωρίς, υπήρχε αρκετό φως και έτσι πιάσαμε να στήνουμε όσο καλύτερα ήταν δυνατόν το αρχηγείο μας. Στήσαμε το τσαντηράκι αφού το ποτάμι κατέβαζε παγωμένο αέρα, βρήκαμε δυό παλιοπράγματα που είχε ξεβράσει το κύμα και τα κάναμε σκαμνάκια για να δολώνουμε...κάπως έτσι έγινε το ξεκίνημά μας.
Λέγεται οτι εκεί που πέφτει γλυκό νερό στη θαλασσά τα ψάρια αναζητούν την τροφή τους μιάς και πέφτουν αρκετοί μικροοργανισμοί που τα θεωρούν λιχουδιές. Κοντά μας ήταν επίσης τα βράχια της παραλίας συνήθως εκεί φωλιάζουν. Η μέρα μας είχε καλά προγνωστικά...δεν έμενε παρά αν το διαπιστώσουμε και στην πράξη. Έγιναν οι πρώτες ρίψεις και δε συγκινήθηκε ούτε ένα κακορίζικο. Βγάζοντάς τις έξω για αλλαγή είδαμε το γιατί...ο πυθμένας θα πρέπει να ήταν καλυμμένος από ψιλοκομμένα φύκια που τα έφερε η θαλασσοταραχή των προηγούμενων ημερών. Τα δολώματά μας έπεφταν στα αζήτητα. Φέρναμε τα παράμαλλα επάνω και έμοιαζαν με ουρές από γάτες.
Φύκια και ξανά φύκια, τι κι αν βάζαμε φλοτεράκια συνέβαινε το ίδιο και το ίδιο. Μας πλημμύρισε η απελπισία. Το κρύο γινόταν όλο και πιό τσουχτερό κάνοντας την κάθε αλλαγη πιό βασανιστική.
Δε θα βγάζαμε καμία μα καμία άκρη με την κατάσταση αυτή. όλες οι αρματωσιές καλυμμένες από φύκια. Δεν υπήρχαν ούτε καν οι ενοχλητικότατες λάλες να μας χαλάσουν τα δολώματα, κάτι που να υποδηλώνει λίγη ζωή, έμελλε να ληφθεί η απόφαση.
Άρχισα να ξεφυσάω και να παρακινώ για αλλαγή, καλά δε χρειάστηκε και πολύ το πράγμα μιλούσε από μόνο του, Πού να ξέραμε εμείς οτι η θαλασσοταραχή γέμισε την παραλία με κομμένο φυκάκι, που να ξέραμε οτι μας περιμένει αυτό το χάλι. Πήραμε μιά βαθιά ανάσα και με όσες δυνάμεις μας απέμειναν ξεστήσαμε. Αποχαιρετήσαμε τη μεγαλύτερη πανσέληνο των τελευταίων 80 ετών και ξεκινήσαμε. Επόμενος σταθμός η ευθεία της Σωτηριώτισσας...βρισκόμασταν στη δυτική πλευρά του νησιού και θα πηγαίναμε στην αντίθετη. Αφού η μέρα δε δίνει τσίμπημα στα δυτικά μπορεί να δώσει στα ανατολικά,
Αφήναμε το ομολογουμένως πανέμορφο ερήμικο τοπίο που λουζόταν από το χλωμό φως του φεγγαριού, το κελάρυσμα του ποταμιού που ερχόταν να σμίξει με την αλμυρή κυρά, τα περίεργα τσιριχτά νιαουρίσματα η κελαηδίσματα που έσπαγαν που και που το υπάρχον ηχοτοπίο βάζοντας κι αυτά τη δική του πινελιά για να ψαρέψουμε πλάι σε μία εθνική οδό, σε τοπίο πέρα για πέρα αστικό, για τα δικά μας δεδομένα τουλάχιστον. Μαζί με όλα αυτά θα αφήναμε και το βρωμόκρυο μαζί με τα ενοχλητικά φύκια που κατέστρεφαν κάθε ρίψη, άλλωστε για ψάρεμα βγήκαμε και όχι για ρομάντζο.
Φτάσαμε στο επόμενο σημείο που λουζόταν απο τα τρισάθλια πορτοκαλί φώτα που έχουν οι μεγάλοι δρόμοι. Η θέση μας πλάι σε μία στάση λεωφορείου πάνω στο πορτοκαλί τσιμεντένιο πεζοδρόμιο, εμπρός μας διάφοροι θάμνοι γεμάτοι σκουπίδια που φεύγουν πιθανότατα από τα διερχόμενα οχήματα. Εμπρός από τους θάμνους τα βράχια και η θάλασσα, το ορμητήριό μας. Ε΄δω το κελάρυσμα του νερού αντικαταστάθηκε από τον ήχο των περαστικών αυτοκινήτων. Το σημείο είχε αναφερθεί κάποτε στη διήγηση ενός γνωστού γι'αυτό το επιλέξαμε, βέβαια αυτός μιλούσε για ρίψεις περίπου 100 μέτρων, μέγεθος άπιαστο γιά εμάς που ζήτημα είναι αν φτάνουμε τα 60. Μιλούσε επίσης για σαργούε και μεγάλες τσιπούρες...άκρως δελεαστικό.
Κάποιες ασθενικές τσιμπιές τραβούσαν που και που το ενδιαφέρον μας, ψάρι δεν είδαμε παρά μόνο κάποια δολώματα ξεχειλωμένα.
Τελικά είχε δεν είχε ξανακρεβατώθηκε ο Γιώργης με τις βροχές και τους αέρηδες. Ο Γιωργάκης το είχε κάνει σαφές οτι θα πηγαίναμε στην παραλία των Ερμόνων από την περασμένη εβδομάδα. Είχαμε ξαναπάει δυό φορές στην παραλία αυτή. Η πρώτη ήταν καλοκαίρι και είχαμε αράξει πάνω σε ένα μεγάλο βράχο που είχε φτιαγμένες με τσιμέντο θέσεις για ψαροκάλαμα, πιστέψαμε οτι βρήκαμε τη γη της επαγγελίας. Είπαμε οτι για να έκανε κάποιος τέτοια δουλειά πάνω στο βράχο κάτι θα ξέρει. Εν τέλει βρεθήκαμε να βογγάμε και να βαριανασαίνουμε απο την βαρεμάρα και την αψαρία ενώ από το απέναντι ξενοδοχείο ερχόταν τουριστομουσικές. Τη δεύτερη φορά βρεθήκαμε πριν περίπου ένα χρόνο με το Γιωργάκη, καλή ώρα όπως και τώρα, ο Γιώργης τότε είχε σπάσει το χέρι του. Αφού βογγήξαμε από το κρύο στο τελικό μάζεμα σηκώσαμε ένα μικρό σαλάχι, το οποίο επιστράφηκε στη μαμά του. Η μεριά της παραλία που είχαμε αράξει ήταν η σχετικά ήπια...η άλλη μεριά είχε ένα ποταμάκι που έπεφτε στη θάλασσα και από εκεί κατέβαζε βρωμόκρυο και ομίχλη...σαν να διαβαίνεις τις πύλες άλλου κόσμου. Εκεί μάλιστα είχα ρίξει και ένα καλάμι που σε μία στιγμή πήρε ένα ωραίο τσίμπημα αλλά όχι και το ψάρι. Αυτή ήταν η μεριά που θα μας φιλοξενούσε λοιπόν.
 |
| Απλά πανέμορφα |
Φτάσαμε νωρίς, υπήρχε αρκετό φως και έτσι πιάσαμε να στήνουμε όσο καλύτερα ήταν δυνατόν το αρχηγείο μας. Στήσαμε το τσαντηράκι αφού το ποτάμι κατέβαζε παγωμένο αέρα, βρήκαμε δυό παλιοπράγματα που είχε ξεβράσει το κύμα και τα κάναμε σκαμνάκια για να δολώνουμε...κάπως έτσι έγινε το ξεκίνημά μας.
 |
| Τσαντηράκι... το ανυπέρβλητον |
Λέγεται οτι εκεί που πέφτει γλυκό νερό στη θαλασσά τα ψάρια αναζητούν την τροφή τους μιάς και πέφτουν αρκετοί μικροοργανισμοί που τα θεωρούν λιχουδιές. Κοντά μας ήταν επίσης τα βράχια της παραλίας συνήθως εκεί φωλιάζουν. Η μέρα μας είχε καλά προγνωστικά...δεν έμενε παρά αν το διαπιστώσουμε και στην πράξη. Έγιναν οι πρώτες ρίψεις και δε συγκινήθηκε ούτε ένα κακορίζικο. Βγάζοντάς τις έξω για αλλαγή είδαμε το γιατί...ο πυθμένας θα πρέπει να ήταν καλυμμένος από ψιλοκομμένα φύκια που τα έφερε η θαλασσοταραχή των προηγούμενων ημερών. Τα δολώματά μας έπεφταν στα αζήτητα. Φέρναμε τα παράμαλλα επάνω και έμοιαζαν με ουρές από γάτες.
 |
| Σαν ουρά γάτας το παράμαλλο.... |
 |
| Δολωσιά για καμάρωμα και να την τρώνε τα φύκια.... |
Δε θα βγάζαμε καμία μα καμία άκρη με την κατάσταση αυτή. όλες οι αρματωσιές καλυμμένες από φύκια. Δεν υπήρχαν ούτε καν οι ενοχλητικότατες λάλες να μας χαλάσουν τα δολώματα, κάτι που να υποδηλώνει λίγη ζωή, έμελλε να ληφθεί η απόφαση.
 |
| Θεσπέσιο...να περνά δίπλα μας η εθνική... |
Άρχισα να ξεφυσάω και να παρακινώ για αλλαγή, καλά δε χρειάστηκε και πολύ το πράγμα μιλούσε από μόνο του, Πού να ξέραμε εμείς οτι η θαλασσοταραχή γέμισε την παραλία με κομμένο φυκάκι, που να ξέραμε οτι μας περιμένει αυτό το χάλι. Πήραμε μιά βαθιά ανάσα και με όσες δυνάμεις μας απέμειναν ξεστήσαμε. Αποχαιρετήσαμε τη μεγαλύτερη πανσέληνο των τελευταίων 80 ετών και ξεκινήσαμε. Επόμενος σταθμός η ευθεία της Σωτηριώτισσας...βρισκόμασταν στη δυτική πλευρά του νησιού και θα πηγαίναμε στην αντίθετη. Αφού η μέρα δε δίνει τσίμπημα στα δυτικά μπορεί να δώσει στα ανατολικά,
 |
| Μα να μη θέλουν να φάνε |
Αφήναμε το ομολογουμένως πανέμορφο ερήμικο τοπίο που λουζόταν από το χλωμό φως του φεγγαριού, το κελάρυσμα του ποταμιού που ερχόταν να σμίξει με την αλμυρή κυρά, τα περίεργα τσιριχτά νιαουρίσματα η κελαηδίσματα που έσπαγαν που και που το υπάρχον ηχοτοπίο βάζοντας κι αυτά τη δική του πινελιά για να ψαρέψουμε πλάι σε μία εθνική οδό, σε τοπίο πέρα για πέρα αστικό, για τα δικά μας δεδομένα τουλάχιστον. Μαζί με όλα αυτά θα αφήναμε και το βρωμόκρυο μαζί με τα ενοχλητικά φύκια που κατέστρεφαν κάθε ρίψη, άλλωστε για ψάρεμα βγήκαμε και όχι για ρομάντζο.
 |
| Τα καμάρια μου |
Φτάσαμε στο επόμενο σημείο που λουζόταν απο τα τρισάθλια πορτοκαλί φώτα που έχουν οι μεγάλοι δρόμοι. Η θέση μας πλάι σε μία στάση λεωφορείου πάνω στο πορτοκαλί τσιμεντένιο πεζοδρόμιο, εμπρός μας διάφοροι θάμνοι γεμάτοι σκουπίδια που φεύγουν πιθανότατα από τα διερχόμενα οχήματα. Εμπρός από τους θάμνους τα βράχια και η θάλασσα, το ορμητήριό μας. Ε΄δω το κελάρυσμα του νερού αντικαταστάθηκε από τον ήχο των περαστικών αυτοκινήτων. Το σημείο είχε αναφερθεί κάποτε στη διήγηση ενός γνωστού γι'αυτό το επιλέξαμε, βέβαια αυτός μιλούσε για ρίψεις περίπου 100 μέτρων, μέγεθος άπιαστο γιά εμάς που ζήτημα είναι αν φτάνουμε τα 60. Μιλούσε επίσης για σαργούε και μεγάλες τσιπούρες...άκρως δελεαστικό.
Κάποιες ασθενικές τσιμπιές τραβούσαν που και που το ενδιαφέρον μας, ψάρι δεν είδαμε παρά μόνο κάποια δολώματα ξεχειλωμένα.
 |
| Μείναμε σκιές...να κοιτάμε τα καλάμια μας |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου