3- Τρία σε ένα (Αγ.Νικόλαος-Πετριτή-Μπούκαρη)

Σελήνη 13% στο άδειασμα-Προγνωστικά:Μέτρια-καλή ημέρα

   Το προηγούμενο βράδυ ο Γιώργης πέρασε απο το σπίτι μου να συσκεφτούμε για το μέρος.Ναι μεν ήταν η δική του σειρά να επιλέξει αλλά οι συνεχόμενες αμμουδιές του νότου τον προβλημάτισαν.Έτσι πιάσαμε να κοιτάμε τις ακτογραμμές απο το google maps λέγοντας σαν εμπειρογνώμονες που είμαστε τα υπέρ και τα κατά της κάθε πρότασης.Αρχική επιλογή του Γιώργη το λιμανάκι των αλυκών Λευκίμμης.Απαγορευτικό από εμένα καθώς έτυχε να κάνω τη βόλτα μου εκεί πρόσφατα,είδα οτι η τριγύρω παραλία είναι ρηχή...πρέπει να περπατήσεις κάνα χιλιόμετρο μέσα για να κολυμπήσεις.Μετά απο λίγο ψάξιμο βρέθηκε.Λιμανάκι Αγ.Νικολάου-Περιβολίου.Το είδαμε και απο κάποια πανοραμική φωτογραφία που υπήρχε στο ίντερνετ,υπέροχο.Ένα μικρό ψαράδικο λιμανάκι,οτι πρέπει για εμάς.
   Την επομένη έγιναν όλα στην ώρα τους.Μέχρι και ο Γιωργάκης πέρασε χωρίς καθυστέρηση που άλλοτε μας έβγαζε το χτικιό στην αναμονή.Δολώματα δεν είχαμε να αγοράσουμε,αφού το προηγούμενο φιάσκο μας άφησε γερή κληρονομιά τα πάντα σχεδόν άθικτα και παστωμένα.Απαραίτητες στάσεις στο super market και σε ένα ψαρομάγαζο για λίγα εξαρτήματα και βουρ για το όνειρο.Εν τω μεταξύ έξω επικρατούσε σωστό καλοκαίρι,μα που πάμε οι ανόητοι μέρα μεσημέρι...Μα και που να εκτιμήσουμε τι καιρός είναι αυτός...Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε άνοιξη!

Φτανουμε;;;!!!

Στη διαδρομή είδαμε λουόμενους,είδαμε κόσμο να ψαρεύει σε μώλους,είδαμε τη θάλασσα γεμάτη καλαδούρια απο δίχτυα-παραγάδια,ποιός ξέρει τι;
Ω ναι,αρμονικότατο σκηνικό,όλα έδειχναν οτι είναι μέρα ψαρέματος.Βρε έχει γούστο να έχουν ζώσει και το λιμανάκι μας οι γρουσούζηδες,έχει γούστο να ψαρεύει κάνας άλλος.Αφού εμείς κανονίσαμε να πάμε εκεί!!!
   Φτάνουμε στο λιμανάκι,προ-καλοκαιρινό σκηνικό.Ένας τύπος στα σκαλια ενός μαγαζιού που ετοιμάζεται να ανοίξει για σεζόν πίνει μπύρα και καπνίζει  και εμπρός μιά ταλαίπωρη τύπισσα,νεότερη απ'αυτόν να μαζεύει κλαριά και αγριάδες και να τα ρίχνει στη φωτιά που είχε ανάψει στην παρακείμενη παραλία.Η εικόνα μου έφερε στο νου μιά διήγηση των Νοτίων (ίσως και αληθινή ιστορία) πως... 

Κάποτε ένας ξένος περιηγητής γυρίζοντας την Κέρκυρα φτάνει στη Λευκίμμη ένα πρωινό και βλέπει σε όλα τα χωράφια να δουλεύουν γυναίκες.Φτάνει στο κέντρο του χωριού και στο καφενείο ήταν οι άντρες αραχτοί.Παραξενεύτηκε.Πήγε μεσημέρι και οι άντρες παρέμεναν αραχτοί στο καφενείο,οι γυναίκες γύριζαν απο τα χωράφια.Το απόγευμα είδε πάλι τις γυναίκες να εργάζονται και τους άντρες χαλαρά να πηγαίνουν  καφενείο...άρχισε να αναρωτιέται τι συμβαίνει σε αυτή την περιοχή.Το επόμενο πρωί,περπατώντας αντικρύζει το ίδιο σκηνικό τότε πήρε το θάρρος και ρώτησε μία ηλικιωμένη που εργαζόταν...
-Τι συμβαίνει εδώ και οι άντρες αντί να δουλεύουν είναι στα καφενεία,γιατί δουλεύουν μόνο οι γυναίκες;
-Κουρασμένο μουνί γαμιέται,κουρασμένος πούτσος ούτε που σηκώνεται...του απήντησε η γριά.
Στο θέμα μας τώρα...
   'Εχοντας βάλει μυαλό απο τις απανωτές γκάφες μας,κατεβήκαμε με το Γιώργη προς αναγνώριση του μέρους,κρίμα να στήσουμε και να ξεστήσουμε άδικως και ειδικά μέσα στο λιοπύρι.Περπατήσαμε το μώλο,εσωτερικά του λιμανιού 15-20 εκατοστά βάθος,άμμος με ψιλό φυκάκι...φτου να πάρει ο διάολος,το ψάρεμα εντός του λιμανιού αποκλείεται.Συνεχίζουμε κοιτάζοντας στην εξωτερική πλευρά,βάθος 1-1,5 μέτρο,απέραντη αμμουδιά δίχως ίχνη βράχων, παρά με ελάχιστα φύκια.Ένας ψαράς ξεμπέρδευε τα δίχτυα του.Ρωτήσαμε και πήραμε μία ωραία αρνητικότατη απάντηση...δεν έχει τίποτα,βρε δεν έχει λέπι.Μας σύστησε να πάμε αλλού...στον Πετριτή.Ήταν που ήταν το μέρος στραβό ήρθε και ο ψαράς και το τσάκισε.Για τη σωτηρία μας με σκυμμένα κεφάλια πήραμε το δρόμο προς το αυτοκίνητο που περίμενε ο Γιωργάκης.Μία τελευταία ματιά στην ταλαίπωρη τύπισσα που σκυμμένη μάζευε ξερόκλαδα...το μωβ βρακί της προεξείχε ελαφρώς.
   Παρά το χαστουκάκι που φάγαμε δε μας πήρε φοβερά απο κάτω.Είμαστε μαθημένοι στη φάπα.Ο ήλιος μεσουρανούσε είχαμε την αίσθηση οτι είναι νωρίς.Καταμεσήμερο δε τσιμπάνε τα μεγάλα,μιά παρήγορη σκέψη για το χρόνο που χάσαμε.Παίρνοντας ξανά το δρόμο προς τα πίσω κάναμε και μία αναγνωριστική στην παραλία Αγ.Νικολάου...πολύ ωραία και ρηχά νερά,οτι πρέπει για συμπαθείς εργένηδες με εφημερίδες,πολυμελείς οικογένειες με θορυβώδη τέκνα και παππούδες με τρανζιστοράκια και τάπερ.Σίγουρα όχι για εμάς...τρείς μετρ της αλιείας.
   Φτάσαμε στο λιμάνι του Πετριτή.

Πετριτής,απο λιμάνι προς χωριό

Εγώ κι ο Γιώργης είχαμε να ανασύρουμε κάποιες μνήμες απο μία καθ'όλα αποτυχημένη εξόρμηση.Τότε που το λιμάνι ήταν σχεδόν γεμάτο ιστιοπλοικά,ψάρια δε τσιμπούσαν ούτε για πλάκα,κάτι παρέες μικρών λαβρακιών σουλατσάριζαν εμπρός μας σνομπάροντας ότι δόλωμα κι αν ρίξαμε...και χωρίς αγκίστρι παρακαλώ.Ρίξαμε τα πάντα για να τα δούμε να τρώνε κι αυτά το χαβά τους.Πέρα απ'αυτό είχαμε και τους συμπαθέστατους κατά τ'άλλα κατοίκους που ήθελαν να ψαρέψουν καλαμάρια.Είχαμε ζώσει την άκρη του μώλου...Τι να κάνουμε ρε παιδιά το προλάβαμε,ήρθαμε νωρίς και ο μώλος ήταν άδειος.Όοοοοχι εκείνοι ανενόχλητοι πλατς-πλουτς με τους βρωμοκαλαμαρολόγους τους ανάμεσα απο τα καλάμια και όποτε μας έμπλεκαν γελούσαν,γελούσαμε κι εμείς απο ευγένεια.Υπέροχη εξόρμηση.

Κόψε,δέσε,δόλωσε...

   Το λιμάνι ευτυχώς αυτή την εποχή δεν είχε ιστιοπλοικά,ούτε ψάρευε κανείς.Μόνο ένας τύπος,ντόπιος,έβγαζε βόλτα τα τρία σκυλάκια του.Σαν κατεβήκαμε,στην πρώτη ματιά να σου μια συμπαθητική τσιπουρίτσα να τριγυρνά στα ρηχά.Χαρά εμείς,σημάδι θεού!!!
Μετά απο λίγο μας πλησιάζει ο ντόπιος,τον ρωτάμε και μας λέει για λαβράκια που δεν πιάνονται.Το έχουμε ξαναδεί το έργο.Μετά απο κάνα τεταρτάκι τρία υπερήφανα,συμπαθητικού μεγέθους λαβράκια πέρασαν εμπρός απ'το μώλο.Εννοέιται πως δεν κοίταξαν καθόλου μα καθόλου τα δολώματα μας.
Θα είχε περάσει καμιά ώρα και το μόνο που είχε συμβεί ήταν ένα τραβηγματάκι σε καλάμι του Γιωργάκη που είχε δολώσει πλοκαμάκι απο μοσχιό.Ο ήλιος μας έψηνε κανονικά.Βγάλαμε τα παπούτσια μας.Τρείς χαζοί ψαρεύουν κάτω απο τον ήλιο φορώντας τις κάλτσες τους.
  "Ζωντανό!" απαιτεί ο Γιώργης,άντε να πιάσουμε κάνα σπαράκι μπας και μας κάτσει κάνα καλό.Αδιάφορα και τα λιγοστά μικρόψαρα που ήταν κάτω απ το μώλο.Ρε δε θέλαν να φάνε ούτε σκουλήκι,ούτε γαρίδα,ούτε ζύμη,ούτε τίποτα.Περνάει μία τράτα και βγαίνοντας απο το λιμάνι...αρπάζει μιά πετονιά μου,ευτυχώς δεν την έκοψε,τη γλύτωσα αλλάζοντας ένα παράμαλλο.Αργότερα περνά κι ένας βαρκάρης σε μικρή απόσταση απ το μώλο..αρπάζει κι αυτός μιά πετονιά του Γιώργη...φρρρρρρ το μηχανάκι έδινε,ε ρε και να'ταν ψάρι."Συγγνώμη παιδιά δε σας είδα"...Κάνουμε μπαμ απο χιλιόμετρο,γεμίσαμε την άκρη του μώλου πράγματα,σωστός καταυλισμός,τέλος πάντων ας το καταπιούμε κι αυτό.Μετά απο πολύ παρακάλι τον πιάσαμε το σπάρο,αγκουρέτο στη ράχη,φελλός στη μιάμιση οργιά και μέσα να κολυμπήσει μπας και δούμε το ακριβοθώρητο.
Μιά πήγαινε πάνω στα δικά μου καλάμια μιά πήγαινε στου Γιώργη,εκδίκηση έψαχνε ο άτιμος.Ο Γιωργάκης απ'τη βαρεμάρα του έκανε -ας το πούμε- spinning με ένα μικρό ψεύτικο.Το έδεσε σε μιά ρόδα και το στριφογύρναγε γιά να πέσει δύο μέτρα παραπέρα...Αμ δόλιε μου,έτσι περιμένεις να χτυπήσει ψάρι;
Σηκώνοντας για αλλαγή δολωμάτων σε ένα απο τα καλάμια μου έφερα μία συμπαθέστατη λάλα (η σιχαμερή σκολόπεντρα στα κοινά ελληνικά) κάτι ήθελε να μας πεί το μέρος...αυτιά να το ακούσουμε δεν ξέρω αν είχαμε.
   Κυλούσαν οι ώρες και έπαιρνε να πέφτει ο ήλιος,ψάρι ούτε για δείγμα.Είχε αρχίσει να μπαίνει στο νού μας η αλλαγή μέρους.Άλλωστε το ψαράδικο λιμανάκι του Μπούκαρη ήταν κοντά.Έτσι,μία τράτα πήρε πορεία εξόδου απ'το λιμάνι και μου έκοψε τα δύο απ'τα τρία εργαλεία.Αγ.Σπυρίδωνας το όνομά της.Μεγάλη η χάρη του και να αγιάσει η προπέλα του που μου τα πήρε όλα,μου ανέβασε το αίμα στο κεφάλι και αποχωρήσαμε απο την κόλαση αυτή χωρίς άλλη σκέψη.

Στο Μπούκαρη καρτερώντας τη στιγμή...

   Αποκαρδιωμένοι κινήσαμε για την τρίτη αλλαγή της ημέρας.Μα τρία λιμανάκια σε μία εξόρμηση,πω πω κακομοιριά,δε μας πάει.Απο λάκκο σε λάκκο πέφτουμε.Δε θα πιάσουμε τίποτα το έλεγα ξανά και ξανά,το πίστευα.Βέβαια ο Μπούκαρης δε μας άφησε ποτέ παραπονεμένους.Το για ποιό λόγο δεν πηγαίνουμε συνέχεια εκεί είναι άλλη ιστορία.Θέλουμε να κοντράρουμε την τύχη μας,θέλουμε να βλέπουμε νέα μέρη και ας γυρνάμε στραπατσαρισμένοι.Αλλά αν δεν κάνω λάθος έτσι ανακαλύπτονται και οι νέοι ψαρότοποι...
Στην τελική δεν ψηνόμαστε να ξεπατώσουμε το μέρος...
   Φτάσαμε στο Μπούκαρη,όλα τα πράγματα στον ώμο και ολοταχώς για την άκρη.Χαρά στο κουράγιο μας.Στήνουμε ο καθένας στη μεριά του.
Είχε ισχυρότατα ρεύματα που έσερναν τις αρματωσιές προς τον Πετριτή!
Ρεύμα λες και ψαρεύεις σε ποτάμι.
Ρίξαμε και στο πρώτο μισάωρο ένα τράβηγμα σε καλάμι του Γιώργη...το σήκωσε και τίποτα.Επικράτησε για κάποια ώρα ησυχία,άρχισαν να εξασθενούν τα ρεύματα,ο ήλιος έπεφτε γλυκά και τα λιγοστά πουλάκια τιτίβιζαν,οι γλάροι έκρωζαν στα ανοικτά συμπληρώνοντας το ειδυλλιακό σκηνικό...μέχρι που ένα κουδουνάκι του Γιωργάκη σπάει τη γαλήνη,αποφασιστικό τράβηγμα και μετά απο λίγα λεπτά ένας συμπαθητικός σηκιός κολυμπούσε μέσα στον κουβά.

Η πρώτη χαρά

Το πρώτο ψάρι της ημέρας ήταν γεγονός.Το ειπε ο Γιώργης οτι θα πιάσουμε.
Πιάσαμε και αλλάξαμε δολώματα και ξαναρίξαμε.Πάντα έχω την εμμονή να ρίχνω και απ'την εσωτερική μερια του λιμανιού και ας μην είναι και τόσο βαθιά.Έχω πάρει μικρές τσιπούρες στο παρελθόν.Πίστευα στην αψαρία και επειδή βαριόμουν τις μετακινήσεις έφερα το καλάμι που ψάρευε μέσα,στην περιοχή μας.Δόλωσα δύο ωραίους ακροβάτες και τους έστειλα κοντά στην απέναντι όχθη,είναι μικρό το λιμάνι.
Κάναμε και μπρούμο (μαλάγρα στην καθομιλούμενη)που είχε ετοιμάσει ο Γιωργάκης με σαρδέλα,κονσέρβες,άμμο και ζουμιά απο φέτα.Εδώ υπάρχει ένα κενό που πρέπει να λύσουμε.Ρίχνουμε το ωραιότατο μπρούμο μας στα 5 μέτρα απόσταση και τις αρματωσιές μας στα 40-50.Δε θά'πρεπε να ψαρεύουμε στη μπρουμαρισμένη περιοχή;
Να ρίχνουμε τα καλάμια πιο κοντά η το μπρούμο μακρύτερα;
Μα και πώς να το φτάσεις στα 40-50 μέτρα;
Θαρρώ πως το φλέγον αυτό ζήτημα πρέπει να λυθεί κάπως.

   Η ώρα κυλούσε άπρακτα τόσο που θέλησα να κάνω στους φίλους μου ένα μικρό σεμινάριο μαντινάδας,έβλεπα και αυτοσχεδίαζα,άρχισε ο Γιώργης να μαραίνεται μέχρι που πήραμε έιδηση οτι το εσωτερικό καλάμι κουνάει περίεργα."Σήκωσε το" να λεν οι άλλοι,"άσ'το" να λέω εγώ μέχρι που έκρινα οτι ήρθε η ώρα του...όχι κάτι μεγάλο,μα περίεργα ερχόταν.Φτάνει στο οπτικό μας πεδίο,δύο συμπεθέστατα μουρμουράκια.

Το ριγωτό ζεύγος

Άρχισα να πανηγυρίζω και δόλωσα ξανά.Ο Γιώργης στο σκαμπό του αμίλητος.
Δολώνω και ξαναρίχνω με ακροβάτη ξανά,δεν πέρασε πολλή ώρα,να σου το κουδουνάκι με ένα μικρό αλλά αποφασιστικό σήκωμα.Πιάνω και φέρνω ένα μουρμουράκι ακόμη.
Αλλάξε το ηθικό της ομάδας...υπάρχει ψάρι.
Νωρίτερα είχαμε ρίξει πολυάγκιστρο με τον μοσχιο,επειδή ενδιαφέρον δεν υπήρχε βάλαμε κάτι πολυκαιρισμένες σαρδέλες μου.Το κουδουνάκι του έκανε κάτι μικρά συρσίματα πιάνω να σηκώσω και ερχόταν κάπως βαρύ,δίχως ιδιαίτερα κεφάλια."Ω μάνα μου καλως το δρόγκο(στα κερκυραικά το μουγκρί)" είπα...τσουπ ντένει στα φύκια και όταν το ξεσκάλωσα δεν είχε παρά δυό κομμάτια της σαρδέλας πάνω.Φορτσάτος δολώνω σαρδέλα ξανά και βολή πίσω απ'τα φύκια.

Η σιχαμερή λάλα ζήλεψε το φαραώ

Κάθισα στο πολυθρονάκι έτοιμος για νέο σεμινάριο μαντινάδας όταν ένα απο τα εξωτερικά μου κουδουνάκια έδωσε μιά γερή τραβηξιά.Έριξα ένα σάλτο,το βούτηξα και άρχισα να φέρνω.Ψάρι που τράβαγε κόντρες,ωραίες κόντρες.Έφερα λίγες μανιβελιές και ελάφρυνε ξαφνικά..πάει το ψάρι της βραδυάααας.Κοιτάζω το δόλωμα φαραώ,σε αγκίστρι aberdeen και το μακρύ παράμαλο μέχρι και 5-6 πόντους απο το αγκίστρι είχε κάτι σαν παχύρευστη βλέννα."Το ξέρασε" αναφώνησα...το ξέρασε το άτιμο.Να ήταν επιπόλαιο το κάρφωμά μου;...Να μην ήταν τόσο δυνατό το aberdeen;...Ίσως και το κομμάτι του φαραώ που δόλωσα να κάλυπτε τόσο πολύ το στενό aberdeen όπου δεν ήταν δυνατόν να καρφώσει.Ποτε δε θα το μάθουμε.
Δεν πέρασε πολλή ώρα,τράβηγμα στο εσωτερικό καλάμι.Το ψάρι ήταν πάνω μικρούλι,έκανε κάποια κεφαλάκια,λίγο-λίγο το έφερα.Τσιπουρίτσα τόση δα,φασαριόζικη και γεμάτη τσαμπουκά...ούτε οι μεγάλες δεν κάνουν τέτοιο σαματά.Ξαγκίστρωσα προσεκτικά και επίστροφή στη μαμά της...να την πιάσουμε σαν μεγαλώσει η να λέει την ιστορία αυτή στα εγγόνια της.

Μικρή φασαριόζα

Ήταν αναμφισβήτητα ένα ωραίο και στρωτό peak (κορύφωση).Υπήρχε δράση επιτέλους.Παραδόξως ήταν όλη σε δικά μου εργαλεία και ας είχαμε όλοι τα ίδια υλικά.Ο Γιωργάκης συμμετείχε ενεργά στη γιορτή αυτή ο Γιώργης είχε αρχίσει να σβήνει...ούτε φωνή ούτε ακρόαση.Ακολουθούσε πιστά την πορεία του σπάρου που είχαμε δολώσει,είχε μαραθεί και ίσα που σάλευε.
Σύρσιμο ξανά στο πολυάγκιστρο.Πιάνω να το φέρω...ψάρι αντιλαμβανόμουν κι όχι δρογκαρία.Φέρνω λίγο,κάνει κάποια κεφάλια...να σου τα φύκια.Χώθηκε μέσα.Τράβηξα απαλά,μάταια,άδειο το έφερα πάνω.Πάει και το δεύτερο καλό μας ψάριιιι!

   Απο εκέι και πέρα τα πράγματα ηρέμησαν κάπως.Αχάριστοι δεν ήμασταν,κράτησε κάμποση ώρα αυτό το σούσουρο.Βγήκαν ακόμη τρία μουρμουράκια απο το εσωτερικό,το ένα μεγαλούτσικο.Σκάλωναν όπως τα έφερνα πάνω στο σχοινί απο ένα καίκι και έμπαινα παρέα με το Γιωργάκη για να σώσω την ψαριά.Εκεί εκτίμησα και την αρματωσιά που είχα κάνει.Ένα απλό διπλαράκι με σώμα αόρατη 0.30 και παράμαλα 0.20.Όταν λοιπόν σκάλωνε το ένα αγκίστρι πάνω στο σχοινί αρκούσε ένα τράβηγμα για να κοπεί μόνο το παράμαλο κι όχι όλη η αρματωσιά,οπότε έφερνα κανόνικα το ψάρι μου και αντικαθιστούσα το παράμαλο.Τα αγκίστρια στην αρματωσιά αυτή...τα aberdeen που αγοράσαμε και κορόιδευα στην προηγούμενη εξόρμηση.Βρε βρε τα μουρμουράκια...θέλαν τον τρόπο τους.Ποιός ξέρει μπορεί να τα σαγήνευε το βαρίδιο-χορεύτης!

Βρε καλώς το!

Ο Γιώργης απαρηγόρητος,είχε μαραθεί.Μόνο η αναπνοή και η όραση του λειτουργούσαν.Το περίεργο ήταν οτι έριξε και αυτός στην εσωτερική περιοχή αλλά ψάρι δεν πήρε.Να ήταν μαζεμένο όλο το κοπαδάκι σε ένα σημείο;...Να φταίει που η αρματωσιά του ήταν λίγο παλιά;
   Αρχίσαμε να μαζεύουμε χαλαρά,άλλο τσίμπημα δεν υπήρξε,αν και πιστεύω οτι στην εσωτερική πλευρά σουλατσάριζε το κοπαδάκι.Δε βαριέσαι άσ'τα ήσυχα,αρκετά τα ζαλίσαμε.Εξάλλου δουλεύουμε την επόμενη έχει ξύπνημα.
   Μπήκαμε στο αυτοκίνητο,ρίξαμε το Γιώργη στα πίσω καθίσματα μαζί με τον εξοπλίσμο...όσο μίλησαν τα καλάμια και τα σκαμπό άλλο τόσο μίλησε κι αυτός μέχρι να φτάσουμε στην πόλη.Τρία σε ένα σήμερα.Τρία μέρη σε ένα ψάρεμα...Τρείς διαφορετικές απόψεις...εγώ να λέω οτι ήταν υπέροχη μέρα,ο Γιώργάκης μέτρια και ο Γιώργης χάλια μαύρα.Τρείς τύποι σε ένα αυτοκίνητο παν για ψάρεμα....Όπως και να το δείς τρία σε ένα ήταν το σημερινό...