11- Στης Λευκίμμης το λιμάνι

  Σελήνη-60% στο γέμισμα.  Προγνωστικά: Μέτρια ημέρα

    Αρκετές φορές το είπαμε μα καμία δεν το κάναμε. Κάθε πράμα στον καιρό του λένε και ίσως έτσι νά'ναι. Παλιότερα είχαμε πάει με το Γιώργη εκεί χωρίς αποτέλεσμα αφού ήταν σχεδόν αδύνατον να ψαρέψουμε στο εσωτερικό του λιμανιού, ήταν γεμάτο φύκια που έκαναν τις αρματωσιές μας να φαίνονται σαν αποκριάτικες περούκες. Ακόμα πιό παλιά ψαρεύοντας εκεί με τον πατέρα ενός φίλου θυμάμαι να είχαν βγεί κάτι σαργουδάκια και είχε χαθεί κάτι καλό. Ο λόγος λοιπόν για το λιμάνι της Λευκίμμης.Το νότιο άκρο της Κέρκυρας.

   Ο δρόμος μακρύς μα σε αντίθεση με το βορρά έχει ελάχιστες στροφές. Εν τω μεταξύ ο καιρός έλεγε οτι θα μας τα χαλάσει, τις προηγούμενες ημέρες είχε κάποιες μπόρες. Βέβαια εκεί στο νότο τα πράγματα είναι συνήθως πιό ήπια και σε αυτό ποντάραμε.

Της Λευκίμμης το λιμάνι

   Φτάνοντας στο μώλο είδαμε τα βράχια που τον απαρτίζουν και μας έπιασε η καρδιά μας, που θα περπατήσουμε εμείς πάνω στα γκρεμίδια φορτωμένοι;...Γιά να ψαρέψουμε από την εσωτερική ούτε λόγος αφού τα φύκια είχαν μπαζώσει ένα κομμάτι του λιμανιού. Στην πλευρά που υπάρχει ο μικρότερος μώλος ψάρευαν 2-3 άτομα. Η μόνη επιλόγη ο μεγάλος μώλος. Από την άλλη ένας τέτοιος μώλος με τόσο μεγάλα βράχια και έκταση θα πρέπει να έχει σαργούς και άλλα ωραία ψάρια. Φορτωθήκαμε όπως τα μουλαράκια στα νησιά του Αιγαίου και αρχίσαμε να μετράμε τα βήματα μας πάνω στις πέτρες. Το ερώτημα- Ρε πως θα επιστρέψουμε το βράδυ που το φως μας θα είναι λιγόστο και το βάρος περισσότερο απο τα πολλά ψάρια;...Τη σηκώνουμε την κοροιδία μου φαίνεται.

   Επιλέξαμε σημείο και πιάσαμε να στρωνόμαστε. Είχαμε καλύψει περπατώντας περίπου τα 3/4 του μώλου. Δεν είναι κι εύκολο να το κάνεις φορτωμένος. Στην άκρη ψάρευε κάποιος, αποχώρησε σχετικά νωρίς και άνηκε στο συμπάθες είδος των σπιναδόρων. Άπραγος έφυγε...αλλά τι να λέμε, άλλη μέθοδο έχει αυτός και άλλη εμείς. Σε έναν ίσιο βράχο στήσαμε το αρχηγείο και απλώθηκαμε τριγύρω. Μερικά καλάμια απο έξω και μερικά απο μέσα. Στη βαθία πλευρά του λιμανιού, στην οποία ήμασταν δεν υπήρχαν φύκια.

   Δολωσιές μεγάλες αφού είχαμε δολώματα και από την προηγούμενη φορά. Ο άνεμος δε μας βοηθούσε να ρίξουμε μπαλονάκι οπότε επικεντρωθήκαμε στα καλάμια μας. Πήραμε και κάτι μπύρες να πιούμε μα οι αναθεματισμένες τρυπoύσαν απο μόνες τους μέσα στη σακούλα. Βέβαια κι αυτές που σώσαμε δεν ήταν για πιώμα...ο,τι πληρώσεις παίρνεις λέει ο λαός.

   Είχαμε ξαπλώσει πάνω στα βράχια και αγναντεύαμε πότε τα σύννεφα πότε τις απέναντι ακτές όταν ένα κουδουνάκι μου έδωσε σήμα. Ένας σαργουδάκος ήρθε να μας κάνει παρέα...δεν άργησε να έρθει και ένας δεύτερος ιδίου μεγέθους.

Πεδίο μάχης

   Κινητικότητα δεν υπήρχε μα είχαμε σαργουδάκια κάτι μαρτυρούσε αυτό για το μέρος. Πέρασε αρκετή  ώρα με εμάς να χαζεύουμε τις αστραπές που έπεφταν στις απέναντι ακτές και να ποντάρουμε για το αν θα έρθουν να μας τα χαλάσουν όλα. Έτσι και έκανε να βρέξει θα φεύγαμε σαν κυνηγημένοι...θα ήταν μεγάλο το φιάσκο μας. 

   Σε κάποια στιγμή  πήδηξε ένα κουδουνάκι του Γιώργη μιά και δυό δεν άργησε να φέρει πάνω ένα σαργουδάκι λίγο πιό μεγάλο από τα δικά μου. Μέρος με σαργούς λοιπόν ο μώλος αλλά δεν τρώνε.

Οι αστραπές απομακρύνθηκαν...ο ουρανός είχε καθαρίσει καλά από πάνω μας. Από μέσα δεν υπήρξαν παρά μόνο ελάχιστα άψυχα τσιμπήματα. Μα που χάθηκαν τα καταραμένα...τόσες ώρες βολοδέρνουμε στα βράχια και δε φιλοτιμήθηκαν να φάνε. Φασαρία δεν κάναμε, δολωσιές είχαμε γεναιόδωρες, αρματωσιές στην πένα...η ώρα περνούσε και περνούσε, έφτανε η στιγμή της δέησης. Της δέησης η οποία ενίοτε λύνει την εξόρμηση και μας δίνει ένα σημάδι.

   Έκανα δέηση προς τη θάλασσα να μας δώσει ένα σημάδι πριν φύγουμε, έθεσα χρονικό περιθώριο και για άλλη μιά φορά υπήρξε ανταπόκριση στις παρακλήσεις των απελπισμένων. Ένα κουδουνάκι του Γιωργάκη κουνήθηκε...έπιασε να το φέρει και ακολούθησε το κλασσικό σκηνικό. Εγώ κι ο Γιώργης να ρωτάμε αν φέρνει κάτι ή αν χρειάζεται απόχη και αυτός στη μουγκαμάρα σαν να είναι αλλού. Έφερνε και ξανάφερνε μέχρι που αποφάσισε να μιλήσει..."απόχη ρε, φέρτε απόχη". Μα διάολος μέσα του, δε θέλει να είμαστε προετοιμασμένοι παρά θέλει να χοροπηδάμε σαν κατσίκια μέσα στα βράχια να βρούμε την απόχη στα σκοτάδια και να δούμε και που θα πατήσουμε. Μερικές μανιβελιές και ασήμιζε στον αφρό ένας σαργός αξιοζήλευτος. Μα πάλι πάνω στον κωλόφαρδο πήγε το καλό ψάρι...μα πάλι. Είναι πού'ναι ομορφόπαιδο και "ρίχνει" και τη θάλασσα που είναι η πιό δύσκολη απ'όλες.

   Καμαρώσαμε λίγο το σαργό, που τέτοιο σαργό καιρό είχαμε να δούμε. Αρχίσαμε δειλά να μαζεύουμε μπας και αποφάσιζε να φάει και κάνας άλλος...αλλά δεν έφαγε κανείς. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής ψάχνοντας πάτημα στα βράχια...γυρίσαμε αρτιμελείς. Η πολυπόθητη ψαριά γιά άλλη μιά φορά δεν έγινε...κι αν είχαμε κάτσει παραπάνω;...Μα ακόμα κι έτσι, τι δουλειά είχε ο γομαροσαργός στη χοντροπετονιά του Γιωργάκη, αφού όλοι μιλούν για λεπτεπίλεπτα και μακρυά παράμαλλα ακριβώς το αντίθετο από αυτό που φτιάχνει. Ε μα την αλήθεια πολύ το χαίρομαι, μας έχουν φάει τα αυτιά για την πονηριά των ψαριών και γιά το πόσο καλή δουλειά κάνουν τα fluorocarbon και οι εξεζητημένες αρματωσιές...και τρέχουμε έμεις ονειροπόλοι σαν τα κορόιδα και δώσ'του να πάρω και την τάδε πετονιά και το τάδε αγκίστρι και ξόδεψε ξόδεψε ξόδεψε...τα συμπεράσματα στην κρίση του καθενός.