Σελήνη 23% στο άδειασμα- Προγνωστικά: φτωχή ημέρα
Με έτρωγε ο κώλος μου που λένε. Μία έλεγα κοντινό μέρος και αυτοστιγμής το άλλαζα γιά να πω κάτι λιμανάκια απομακρυσμένα. Ήρθε ο Γιώργης και μου έδωσε τη λύση λέγοντάς μου για ένα γνωστό πυο του μίλησε για το λιμάνι της Κασσιώπης...τάχα είδε λέει μελανούρια σαν παντόφλες και σαργόυς αντίστοιχου μεγέθους να κολυμπάνε κάτω από το μώλο. Το λιμάνι της Κασσιώπης ήταν μία ξεχασμένη σκέψη που έμελλε να ξεθαφτεί με αυτά τα λόγια. Κασσιώπη αποφάσισα σε χρόνο dt, και οι Γιώργηδες κρέμασαν μούτρα και άρχισαν να παραπονιούνται. Επιβλήθηκα δίχως άλλο...ήταν η σειρά μου και αισθάνθηκα το κάλεσμα για μακρυνό.
Έτσι άρχισε το ταξίδι μας με μιά ωραία πλάκα που κάναμε στο Γιωργάκη και έκανε τη διαδρομή διασκεδαστική όσο δεν πάει...κράτησε η φάρσα μέχρι να φτάσουμε και να στήσουμε τα καλάμια...
Ο Γιωργάκης κατάπιε το αγκίστρι αμάσητο...έμελλε να δούμε αν και τα ψάρια θα έκαναν το ίδιο.
Ο κέντρικος μώλος κατηλειμμένος απο 4-5 ψαράδες, πανάθεμά σας γρουσούζηδες σήμερα που το διαλέξαμε εμείς σας θυμήθηκε;
Αναγκαστικά εγκατασταθήκαμε στην άλλη πλευρά σα φτωχοί συγγενείς, ανάμεσα από μπάζα και ακαθαρσίες σκύλων και ποιός ξέρει τι άλλο.
Κάποια υποτονικά τσιμπήματα έδειχναν παρουσίες....κάτι δε μας καθόταν καλά και έτσι είπαμε να δώσουμε ένα δίωρο περιθώριο στο μέρος να μας δώσει σημάδια. Εν τω μεταξύ έπρεπε να λήξουμε τη φάρσα στο Γιωργάκη γιατί δεν απολάμβανε το ψάρεμα...πιό πολύ για καρδιακό επεισόδιο πήγαινε.
Πάνω στη δέυτερη ριξιά ο κωλόφαρδος της παρέας έφερε έναν ωραιότατο σαργό πάνω. Στην απέναντι πλευρά του μώλου οι άλλο ψαράδες με κάτι πάλευαν, κάτι που δε μπορούσαμε να διακρίνουμε μα έκανε το σαργό μας να φαντάζει λίγος...άτιμη απληστία!!!
Το μέρος μας έδωσε το σημάδι του μα γιά κάποιο λόγο η κακομοιριά δεν έλεγε να φύγει από πάνω μας. Είχαμε περίοδο και δεν το ξέραμε. Οι απέναντι με κάτι πάλευαν και αυτό μας απασχολούσε.
Μαζέψαμε στο άψε-σβήσε και πιάσαμε να πάμε στο κοντινό με την Κασσιώπη λιμάνι της Ημερολιάς.
Φτάσαμε στην Ημερολιά που φαινόταν μόνη και έρημη, σκεφτήκαμε πως θα είχαμε το λιμάνι δικό μας. Πλησιαζοντάς είδαμε ένα αυτοκίνητο με έναν τύπο μέσα...τι να κάνει αυτός μέσα στ'αμάξι;
Μς μιά καλύτερη ματιά είδαμε ένα στρατό από καλάμια απλωμένο κατά μήκος όλου του λιμανιού....μας έπεσαν τα σαγόνια, κοινώς τη φάγαμε στον κώλο. Μας έπιασε γέλιο και κρύος ιδρώτας μαζί, αφού βρεθήκαμε ξεκάρφωτοι....εμ δε μας άρεσε εκεί που καθόμασταν, καλά να πάθουμε.
Ξαφνικά ήρθαν στο νού μου τα λόγια ενός γνωστού..."κοντά στην Ημερολιά, εκεί που είναι το γήπεδο, έχει πλάι ένα χωματόδρομο που αν τον πάρεις σ εβγάζει σε μία παραλία που κρατάει κάνα ψαράκι...είναι κοντα στα ιχθυοτροφεία....". Μέσα στα μαύρα σκοτάδια λοιπόν πιάσαμε να ψάχνουμε την παραλία...σκηνικό αστείο, τρείς τύποι με φακούς στο κεφάλι μέσα στη μαύρη νύχτα περπατούν στην ερημιά.
Ω ναι! Βρήκαμε την παραλία, στρωμένη με χοντρές κροκάλες, παλιόξυλα και καλάμια που είχε βγάλει το κύμα. Πεταχτήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο, δεν υπήρχε άλλη επιλογή, φορτωθήκαμε και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το χωματόδρομο. Φτάσαμε παραλία και αρχίσαμε να στήνουμε, είχε πάει 22.00 η ώρα, είχε χαθεί αρκετός χρόνος και ψάρεμα δεν είχαμε νίώσει. Ενώ η δομή της παραλίας έδειχνε οτι έχει βαθιά νερά...συνέβαινε το αντίθετο, τα βαρίδια μας έπεφταν σε ρηχοτοπιές.
Ρίξαμε και καθίσαμε στις καρέκλες μας σα βρεγμένες γάτες....τι τη θέλαμε την αλλαγή...γιατί δεν καθόμασταν εκεί που ήμασταν;
Τα ιχθυοτροφεία απέναντί μας σε απόσταση αναπνοής...αν ρίχναμε καλά παίζει να ψαρεύαμε και μέσα στα κλουβιά. "Ρε παιδιά...ναι μεν το μέρος έχει τροφή, αφού ταίζουν τα ψάρια αλλά γιατί το ψάρι να μην κάτσει κοντά στα κλουβιά και να έρθει εδώ να ψάξει την τροφή του;" ξεστόμισε ο Γιώργης και μας βύθισε στη σκέψη....
Περνούσαν οι ώρες και ο μαρασμός ολοένα πιό έντονος, δεν υπήρχε τσιμπιά...μόνο λάλες φέρναμε πάνω...βρωμερές και σιχαμερές...και ενίοτε δύο-δύο και τρείς-τρείς. Ξεφύσημα και περισυλλογή....
Άρχισε ο Γιώργης να κάνει τα δικά του...μιά ξυνόταν, μιά ξεφυσούσε, μιά στριφογύριζε....να του αρνηθούμε να φύγουμε;....Φυσικά και όχι, αφού η βραδυά αυτη καταστράφηκε από εμάς τους ίδιους.
Ένα απαλό τραβηγματάκι σήκωσε το Γιώργη από τη θέση του...μα ήταν τόσο απαλό που του λέγαμε "φέρε αγόρι μου το σπάρο σου να πάμε να φύγουμε απο εδώ...". Ένα τραβηγματάκι ακόμα και ο Γιώργης άρχισε να φέρνει "ένα βάρος", δε δώσαμε σημασία μέχρι που είδαμε έναν ωραιότατο κακαρέλο ξαπλωμένο στις κροκάλες. Είχε μπουκώσει το αγκίστρι και δε μπορούσε ανάσα να πάρει καλά-καλά, πως να τραβήξει γιά να πάρει κεφάλια;
Οι δύο Γιώργηδες πήραν από ένα ψαράκι,έτσι για να θυμηθούν οτι ψαρεύουν....εγώ ούτε καν τσίμπημα...
Η ώρα είχε πάει 2.00...πιάσαμε να μαζεύουμε καθώς ο δρόμος της επιστροφής μας περίμενε μακρύς.
Με έτρωγε ο κώλος μου που λένε. Μία έλεγα κοντινό μέρος και αυτοστιγμής το άλλαζα γιά να πω κάτι λιμανάκια απομακρυσμένα. Ήρθε ο Γιώργης και μου έδωσε τη λύση λέγοντάς μου για ένα γνωστό πυο του μίλησε για το λιμάνι της Κασσιώπης...τάχα είδε λέει μελανούρια σαν παντόφλες και σαργόυς αντίστοιχου μεγέθους να κολυμπάνε κάτω από το μώλο. Το λιμάνι της Κασσιώπης ήταν μία ξεχασμένη σκέψη που έμελλε να ξεθαφτεί με αυτά τα λόγια. Κασσιώπη αποφάσισα σε χρόνο dt, και οι Γιώργηδες κρέμασαν μούτρα και άρχισαν να παραπονιούνται. Επιβλήθηκα δίχως άλλο...ήταν η σειρά μου και αισθάνθηκα το κάλεσμα για μακρυνό.
Έτσι άρχισε το ταξίδι μας με μιά ωραία πλάκα που κάναμε στο Γιωργάκη και έκανε τη διαδρομή διασκεδαστική όσο δεν πάει...κράτησε η φάρσα μέχρι να φτάσουμε και να στήσουμε τα καλάμια...
Ο Γιωργάκης κατάπιε το αγκίστρι αμάσητο...έμελλε να δούμε αν και τα ψάρια θα έκαναν το ίδιο.
Ο κέντρικος μώλος κατηλειμμένος απο 4-5 ψαράδες, πανάθεμά σας γρουσούζηδες σήμερα που το διαλέξαμε εμείς σας θυμήθηκε;
Αναγκαστικά εγκατασταθήκαμε στην άλλη πλευρά σα φτωχοί συγγενείς, ανάμεσα από μπάζα και ακαθαρσίες σκύλων και ποιός ξέρει τι άλλο.
 |
| Το λιμανάκι απο την εξωτερική μεριά |
Πάνω στη δέυτερη ριξιά ο κωλόφαρδος της παρέας έφερε έναν ωραιότατο σαργό πάνω. Στην απέναντι πλευρά του μώλου οι άλλο ψαράδες με κάτι πάλευαν, κάτι που δε μπορούσαμε να διακρίνουμε μα έκανε το σαργό μας να φαντάζει λίγος...άτιμη απληστία!!!
 |
| Δε μας άρεσε το μέρος.... |
Μαζέψαμε στο άψε-σβήσε και πιάσαμε να πάμε στο κοντινό με την Κασσιώπη λιμάνι της Ημερολιάς.
Φτάσαμε στην Ημερολιά που φαινόταν μόνη και έρημη, σκεφτήκαμε πως θα είχαμε το λιμάνι δικό μας. Πλησιαζοντάς είδαμε ένα αυτοκίνητο με έναν τύπο μέσα...τι να κάνει αυτός μέσα στ'αμάξι;
Μς μιά καλύτερη ματιά είδαμε ένα στρατό από καλάμια απλωμένο κατά μήκος όλου του λιμανιού....μας έπεσαν τα σαγόνια, κοινώς τη φάγαμε στον κώλο. Μας έπιασε γέλιο και κρύος ιδρώτας μαζί, αφού βρεθήκαμε ξεκάρφωτοι....εμ δε μας άρεσε εκεί που καθόμασταν, καλά να πάθουμε.
Ξαφνικά ήρθαν στο νού μου τα λόγια ενός γνωστού..."κοντά στην Ημερολιά, εκεί που είναι το γήπεδο, έχει πλάι ένα χωματόδρομο που αν τον πάρεις σ εβγάζει σε μία παραλία που κρατάει κάνα ψαράκι...είναι κοντα στα ιχθυοτροφεία....". Μέσα στα μαύρα σκοτάδια λοιπόν πιάσαμε να ψάχνουμε την παραλία...σκηνικό αστείο, τρείς τύποι με φακούς στο κεφάλι μέσα στη μαύρη νύχτα περπατούν στην ερημιά.
Ω ναι! Βρήκαμε την παραλία, στρωμένη με χοντρές κροκάλες, παλιόξυλα και καλάμια που είχε βγάλει το κύμα. Πεταχτήκαμε ξανά στο αυτοκίνητο, δεν υπήρχε άλλη επιλογή, φορτωθήκαμε και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το χωματόδρομο. Φτάσαμε παραλία και αρχίσαμε να στήνουμε, είχε πάει 22.00 η ώρα, είχε χαθεί αρκετός χρόνος και ψάρεμα δεν είχαμε νίώσει. Ενώ η δομή της παραλίας έδειχνε οτι έχει βαθιά νερά...συνέβαινε το αντίθετο, τα βαρίδια μας έπεφταν σε ρηχοτοπιές.
Ρίξαμε και καθίσαμε στις καρέκλες μας σα βρεγμένες γάτες....τι τη θέλαμε την αλλαγή...γιατί δεν καθόμασταν εκεί που ήμασταν;
Τα ιχθυοτροφεία απέναντί μας σε απόσταση αναπνοής...αν ρίχναμε καλά παίζει να ψαρεύαμε και μέσα στα κλουβιά. "Ρε παιδιά...ναι μεν το μέρος έχει τροφή, αφού ταίζουν τα ψάρια αλλά γιατί το ψάρι να μην κάτσει κοντά στα κλουβιά και να έρθει εδώ να ψάξει την τροφή του;" ξεστόμισε ο Γιώργης και μας βύθισε στη σκέψη....
Περνούσαν οι ώρες και ο μαρασμός ολοένα πιό έντονος, δεν υπήρχε τσιμπιά...μόνο λάλες φέρναμε πάνω...βρωμερές και σιχαμερές...και ενίοτε δύο-δύο και τρείς-τρείς. Ξεφύσημα και περισυλλογή....
Άρχισε ο Γιώργης να κάνει τα δικά του...μιά ξυνόταν, μιά ξεφυσούσε, μιά στριφογύριζε....να του αρνηθούμε να φύγουμε;....Φυσικά και όχι, αφού η βραδυά αυτη καταστράφηκε από εμάς τους ίδιους.
Ένα απαλό τραβηγματάκι σήκωσε το Γιώργη από τη θέση του...μα ήταν τόσο απαλό που του λέγαμε "φέρε αγόρι μου το σπάρο σου να πάμε να φύγουμε απο εδώ...". Ένα τραβηγματάκι ακόμα και ο Γιώργης άρχισε να φέρνει "ένα βάρος", δε δώσαμε σημασία μέχρι που είδαμε έναν ωραιότατο κακαρέλο ξαπλωμένο στις κροκάλες. Είχε μπουκώσει το αγκίστρι και δε μπορούσε ανάσα να πάρει καλά-καλά, πως να τραβήξει γιά να πάρει κεφάλια;
Οι δύο Γιώργηδες πήραν από ένα ψαράκι,έτσι για να θυμηθούν οτι ψαρεύουν....εγώ ούτε καν τσίμπημα...
Η ώρα είχε πάει 2.00...πιάσαμε να μαζεύουμε καθώς ο δρόμος της επιστροφής μας περίμενε μακρύς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου