32- Δασιά...για ρομάντζο

Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017

Η ρηχοτοπιά της Δασιάς

   Δευτέρα σημαίνει ψάρεμα, τι κι αν οι θερμοκρασίες θυμίζουν καταψύκτη;
Ίσως ήταν η πιό κρύα ημέρα του χιονιά....έπεφτε Δευτέρα και η επιθυμία μας δε σήκωνε αναβολή;
   Μαζευτήκαμε γνωρίζοντας οτι πάμε για να ταλαιπωρηθούμε από το κρύο αλλά ίσως μέσα από την κακουχία να έρθει το επιθυμητό. Ίσως η τύχη να πεί..."δώσε ρε σε αυτούς τους τρείς καμμένους κάτι, έτσι επειδή δεν το βάζουν κάτω βρέξει-χιονίσει"...ίσως τό'να....ίσως τ'άλλο.
   Στη Δασιά επέλεξε ο Γιωργάκης, παραλία πολύβουη τους καλοκαιρινούς μήνες. Μπαρ, ξενοδοχεία και χίλια μύρια κακά στην ακτή της. Μέσα αμμουδιά με λιγοστές φυκιάδες και σχετικά ρηχά νερά. Κατά καιρούς διάφοροι μίλησαν για τσιπούρες και μεγάλες μουρμούρες...διόλου απίθανο. Δύο φορές που δοκιμάσαμε να ψαρέψουμε εκεί το μετανιώσαμε πριν στήσουμε καν τα καλάμια μας...τώρα έμελλε να το κάνουμε...ο Γιωργάκης είχε πάρει την απόφαση.

Τι κι αν είχε ήλιο....πολικές θερμοκρασίες!

   Φτάσαμε στην παραλία και γελούσαμε με την απόφασή μας...έκανε στα αλήθεια κρύο, και δεν είχε πέσει καν το φως. Καθώς ξεφορτώναμε το αυτοκίνητο μας είδε ένας κάτοικος της περιοχής και ρώτησε αν είμαστε καλά που με τέτοιο καιρό αντί να είμαστε στα τζάκια μας πάμε για ψάρεμα. Τι να του απαντήσεις....μήπως θα καταλάβει τι αρρώστια έχουμε;...
   Συνεχίσαμε προς το παλιό Club Mediterenee κάτω από τους φοίνικες. Τα χέρια μας κρύωναν πριν καν στήσουμε. Όπως στήναμε είδα πολλά ξύλα βγαλμένα από τη θάλασσα, πέταξα την ιδέα αν κρυώσουμε να ανάψουμε μιά φωτίτσα να μας ζεστάνει...οι Γιώργηδες δεν έδωσαν σημασία, πιθανότατα το βρήκαν παράλογο, φωτιά στην παραλία της Δασιάς....λες και είμαστε σε κάποια ερημιά.

Σαν άρχισε να πέφτει το φως...άρχισε το αληθινό κρύο

   Δε τσιμπούσε τίποτα και ο φαραώ μας σαν μεγάλος ακροβάτης. Βέβαια ας είχε ψάρια και θα έκανε κι αυτός ο αξιοθρήνητος τη ζημιά του. Ρίψεις στα 50-70 μέτρα από την ακτή και σε βάθη 2,5-3,5 μέτρα. Κάτω ατελείωτη αμμουδιά..που και που κάνα βραχάκι χτύπαγε το βαρίδι όπως το φέρναμε.
   Άρχισε η νύχτα γλυκά-γλυκά να μας χαιδεύει καοι το κρύο ανελέητα να μας πηρουνιάζει. Ήμασταν και οι τρείς σαν βρεγμένες γάτες η μόνη μας παρηγοριά να κοροιδεύουμε την επιλογή να βγούμε για ψάρεμα με αυτό το κρύο...και όχι απλά επιλέξαμε να βγούμε, ήρθαμε και σε χάλια μέρος.
   "Εγώ θα ανάψω φωτιά αν είναι να μείνουμε...θέλετε να με βοηθήσετε με τα ξύλα;" αποκρίθηκα στους συντρόφους μου. Με κοίταξαν για δευτερόλεπτα, δίχως έκφραση. Σοβαρολογούσα. Σηκώθηκαν και σε δύο λεπτά είχαμε αρκετά ξύλα, έτοιμη η φωτιά μας. Κάθε που σηκωνόταν κάποιος για έλεγχο δολωμάτων έφερνε και μία αγκαλιά ξύλα. Φωτιά μπορεί να είχαμε...αλλά είχαμε και τον αέρα από πίσω μας οπότε έπαιρνε και όλη τη ζέστη βαθιά στη θάλασσα. Σίγουρα πάντως έσπαγε λίγο το ψύχος.

Κι ο αέρας έπαιρνε τη ζέστη...στη θάλασσα

   Οι ώρες κυλούσαν και σημάδι δεν ερχόταν, ούτε το παραμικρό. Ευτυχώς τα ξύλα ήταν πολλά και συντηρούσαμε τη φωτιά. Αρχίσαμε να λέμε ιστορίες...να κλαίμε τη μοίρα μας ψάρι δεν είδαμε, ούτε καν σημάδι παρουσίας. Δεν ήταν ψάρεμα αυτή η εξόρμηση μα βόλτα στην παραλία...έτσι για ρομάντζο, να βάλουμε τη φωτιά μας...να νιώσουμε λίγο φύση...να τα πούμε σαν άνθρωποι...
Ψάρεμα δεν ήταν σίγουρα πάντως...

Το λες ψάρι;